پروژه بزرگ رد

در حال حاضر، پول بیشتری ازقطع درختان جنگل های استوایی نسبت به محافظت ازآنها حاصل میشود. سیاستگذاران محیط زیست تلاش می کنند که این معادله را تغییر دهند.

BIG REDD: By Rhett Butler
ترجمه: حمید رضا رستگار

تا چهل سال پیش ، مردم سوروی روز خود را پرسه زدن در جنگلهای آمازون برزیل با تیر و کمان و شکار میمون ها و خوک های وحشی میگذراندند. تنها تماس آنها با جهان خارج تماس با کسانی بود که به دنبال کائوچو در آن سرزمینها بودند. سپس ، در آغاز دهه 1960 دولت برزیل شروع به ساختن بزرگراهی به طول 2000 مایل در قلب جنگل کرد. با وعده زمینهای بارور و ارزان، هزاران تن از کشاورزان فقیر سوار بر اتوبوسها و یا درشکه ها به زمینهای مردم بومی سوروی هجوم آوردند. نتایج فاجعه بار بود. اول عده زیادی از افراد بومی توسط بیماری تلف شدند. سپس زمین خواران بی پروا شروع به کلاهبرداری و فروش زمینها با عنوانهای جعلی کردند که این باعث جنگهای خونین میان قبیله و مهاجران شد. طی چند سال جمعیت مردم بومی سوروی از تقریباٌ 2000 نفر به کمتر 200 نفر کاهش یافت.

به دلیل درگیریها ، قبایل همسایه پراکنده شده، مردند و یا به چوب بران و دامداران فروخته شده اند. اما این درد و رنج تلخ و طولانی، به نظر می رسید که تنها غریزه مبارزه قبیله سوروی را تحریک کرده باشد. پس از ده سال مبارزه ، در سال 1982 قبیله مسلح به گرز و تیرهای سمی مهاجران را از سرزمین خود راندند.

از آن به بعد قبیله برای محافظت از سرزمین خود همواره در جنگ بود. قبیله به چهار گروه تقسیم شد وهر یک در گوشه ای از 600000 جریب قلمرو ساکن شدند تا بهتر بتوانند از آن محافظت کنند . آنها به طور مرتب جاده های انتقال الوار را با زنجیر می بستند و معدنچیان را وادار به فرار از چاله ها و رودخانه ها می کردند ومانع از نابودی منطقه توسط دولت شدند. تا کنون ، تلاش آنها مثمر ثمر بوده : حتی توسعه در مناطق اطراف متوقف شده و قبیله موفق به حفظ جنگل و روش زندگی خود شده است. در تصاویر ماهواره ای ، قلمرو این قبیله تنها تکه سبز رنگی است در میان زمین خشک وخاک سرخ. اما مبارزه بی رحم است. در دهه گذشته یازده نفر از بزرگان سوروی ها و قبایل دیگر به قتل رسیده اند. در یک مقطع بزرگ آن ها ،آلمیر سوروی به دلیل در خطر بودن زندگیش، توسط هلیکوپتر به ایالات متحده آمریکا منتقل شد.

دلیل تمام این بی رحمی ها یک دلیل ساده اقصادی است: در مناطق روستایی برزیل مردم در فقر بسیار زندگی می کنند و پول فراوانی در غارت جنگل ها وجود دارد. وجود منبع چوب در این منطقه باعث فعالیت 30 کارگاه چوب بری و بوجودآمدن 4000 شغل در اطراف سرزمین قبیله سوروی شده است. این بدان معنی است که ، برای هر خاطی که قبیله از منطقه دور میکند ، هزاران نفر دیگر ممکن است به منطقه وارد شوند. با وجود دستور بزرگان قبیله ای ، حتی بعضی ازاعضای قبیله سوروی در ازای پول اجازه ورود تاجران چوب را به زمین هایشان میدهند.

آلمیر سوروی به خوبی آگاه است که تیرهای سمی به تنهایی برای مقابله با کسانی که او در روبرو دارد کافی نیست. در سالهای اخیر فرمانده دلیر جوان که در همیشه حتی در بازدید از واشنگتن و ریودوژانیرو، کلاه سنتی پوشیده از پرخود را بر سر میگذارد، خود را مجهر به ابزاری کرده است که اجدادش تصور آنرا هم نمی کردند. یک اتاق در مدرسه روستا دارای کامپیوتر و اینترنت مجهز به برنامه گوگل زمین با قدرت بزرگ نمایی بالا است تا سوروی ها بتوانند بر فعالیت های غیر قانونی در قطع درختان نظارت کنند. قبیله با همکاری با گروه های محیط زیستی مانند فارست ترند و تیم حفاظت از آمازون به دنبال راه یافتن به بازارهای جهانی کربن است. در قدم اول آنها شرکت بزرگ باکر و مک کنزی را به استخدام در آورده اند تا به بررسی منابع دی اکسید کربن در منطقه آنان بپردازد که مانند سایر جنگلهای استوایی مقادیر زیادی از این گاز نگه دارنده گرما را جذب میکند. آنها همچنین شروع به اندازه گیری منابع کربن کرده اند که به احتمال زیاد از طریق ترکیبی از تصاویر ماهواره با وضوح بالا و اندازی گیری بر روی زمین است. در این میان ، یک انسان شناس به منطقه فرستاده شده است تا به مردم قبیله توضیح دهد که دقیقا کربن چیست.

هدف ازاین تلاشها تشویق شرکتهای تجاری و دولتها در جهان توسعه یافته برای کمک به سوروی ها در حفظ جنگل های خود به عنوان بخشی از تلاش جهانی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای است.این پول جهت نظارت دقیق و مستقل تایید شده برای اجرا و همچنین برای ساختن مدرسه و درمانگاه و بازسازی و جنگلکاری درمناطق ویران شده استفاده میشود. سوروی ها همچنین در نظر دارند با استفاده از قسمتی از کمکها به ایجاد صنایع پایداری مانند کاشت درختان کافی سایه دوست و همچنین یک کارخانه کوچک ساخت مبلمان اقدام کنند تا این قبیله و قبیله های اطراف بتوانند به صورت پایدار از جنگل استفاده کرده و به مقابله با فقر در این منطقه بپردازند.

این پروژه بخشی از یک پروژه بزرگ است که کاهش انتشار گازها با جلوگیری از انهدام جنگلها (رد) نامیده میشود که در کشورهای مختلفی انجام میشود. هرچند این پروژه به طرق مختلفی میتواند انجام شود اما ایده اصلی آن است که شرکتهای تجاری و دولتهای ثروتمند به کشورهای در حال توسعه در حفظ جنگلهایشان کمک کنند و این میتواند از طریق کمک مستقیم به صندوق ویا خرید اعتبار در بازارهای کربن باشد. اگر چه مفهوم کاملاٌ جدید نیست اما به سرعت در حال توسعه است زیرا جامعه بین المللی در حال پی بردن به نقش مهم و حیاتی جنگل ها در تنظیم گازهای گلخانه ای است. جنگل ها نه تنها مقادیر عظیمی دی اکسید کربن را در پوشش گیاهی خود از طریق فتوسنتز جذب و ذخیره می کنند، بلکه هنگامی که نابود میشوند این گاز را در جو را آزاد کند. در حدود یک پنجم از انتشار کربن در جهان ناشی از جنگل زدایی و تخریب جنگل است. دانشمندان هشدار می دهند که بدون اقدامات لازم برای حفظ جنگل ها، ما هیچ شانسی برای اجتناب از تغییر فاجعه باراقلیمی نخواهیم داشت.

انتظار می رود که رد نقش کلیدی در معاهده جدید جهانی آب و هوا که پس از انقضای پروتکل کیوتو در سال 2012 داشته باشد. به طور مشابه ، لندمارک واکسمن ولایحه تجارت که در زمان نوشتن این مقاله درحال تصویب در کنگره است به آلوده کنندگان اجازه میدهد که قسمتی از عمل خود را با کمک مالی به پروژه های رد جبران کنند. اگرچه پشتیبانی برای از این طرح در بسیاری از مناطق در حال افزایش است اما هنوز عمیقا مورد بحث است. حامیان پروژه می گویند که می توان همان منافع کاهش گازهای خروجی ازاگزوزها و دودکش کارخانجات را داشت ودر عین حال به بهبود زندگی مردم فقیر روستایی و حفاظت از اکوسیستم های حیاتی و آبخیزها کمک نمود. منتقدان عقیده دارند که سیاست پرهزینه، پیچیده و سخت برای نظارت خواهد بود و می تواند شفافیت ، سادگی و قابل پیش بینی بودن را با بوجود آوردن یک جریان علیه تغییرات اقلیمی زیر پا بگذارند.

ایده حفاظت از جنگل های استوایی به عنوان راهکاری برای کاهش تغییرات اقلیمی به هیچ وجه جدید نیست. در طول مذاکره بر سر پروتکل کیوتو رئیس جمهور بیل کلینتون یک سیستم انگیزه ، از جمله کمکهای بلاعوض و اعتبار مالیاتی برای تشویق تجارتها در ایالات متحده به کاهش داوطلبانه تولید کربن خود قبل از وضع محدودیت های اجباری ایجاد کرد. آلوده کننده ها همچنین می توانند با کمک به پروژه های جلوگیری از جنگلزدایی برای جبران انتشار گازها اعتبار بدست آورند، همان طور که شرکتهای تولید نیرو در آمریکا میلیونها دلار برای حفظ جنگلهای آمریکای لاتین کمک کرده اند. برای نمونه پارک ملی نول کمپ مرکادو با مساحت 4 میلیون جریب در آمازون بولیوی با استفاده از کمک 11 میلیون دلاری شرکتهای آمریکایی همانند شرکت قدرت الکتریک آمریکا و ب پ آماکو در سال 1997 تآسیس شد. این پروژه توسط دولت بولیوی و گروه های محیط زیستی از جمله گروه محافظت از طبیعت که از شمردن درختان و اطلاعات ماهواره ای برای اطلاع از حفظ سلامتی جنگل استفاده میکند، مدیریت می شود. تا کنون این کار موفقیت آمیز بوده است. در جایی که کشاورزی و قطع درختان باعث صدمه به جنگلهای آمریکای لاتین از جمله مناطق حفاظت شده است اکوسیستم پارک ملی نول کمپ مرکادو بکر باقی مانده است. تخمین زده می شود که از انتشار بیش از بیست و پنج میلیون تن دی اکسید کربن در نتیجه این پروژه ، اجتناب شود.

اما این نوع پروژه های جنگلداری با امضای پروتکل کیوتو ، اولین و تنها پیمان آب و هوای جهان در ماه دسامبر سال 1997 به حاشیه رانده شد. اگر چه برخی از امضا کنندگان از ایده اجازه دادن به کشورهای در حال توسعه به فروش امتیاز طرحهای های حفظ جنگل در بازار جهانی در حال ظهور کربن اعلام حمایت کردند، اما اکثریت اعتقاد داشتند نظارت و تأیید در مقیاس با ابزار های فنی موجود بسیار دشوار خواهد بود. منتقدان همچنین اشاره کردند که پروژه های گسسته و پراکنده برای حفاظت از جنگلها نمی تواند به منظور کاهش انتشار کربن کلی محاسبه شود ، چرا که چوب بران و دامداران که برای امرار معاش به قطع درختان دست میزنند، نمی تواند فعالیتهای خود را به خارج از مناطق حفاظت شده منتقل کنند، پدیده ای که لیکج یا هدر رفتگی نامیده میشود.علاوه بر این ، آنها عقیده دارند که هیچ راهی برای تضمین اینکه جنگلهای در نظر گرفته شده برای دراز مدت بتوانند به جذب گازهای نگه دارنده گرما بپردازند چراکه این جنگلها میتوانند در اثر خشکسالی یا آتش سوزی از بین رفته و کربن ذخیره شده را به جو بازگردانند.

شاید مهمتر، بسیاری از گروه های زیست محیطی معتقد بودند که اعتبارات طرح های حفاظت از جنگل می تواند با کاهش قیمت کربن واجازه دادن به آلایندهای صنعتی به ادامه انتشار گازهای گلخانه ای بدون هیچ عواقبی، بازار کربن را مختل کند. چند تن از محیط زیست شناسانی که در مذاکرات کیوتو از پروژه رد ابراز پشتیبانی کردند به شدت مورد مخالفت قرار گرفتند. یکی از این افراد در این مبارزه، تیا نلسون طرفدار پروژه رد و دختر سناتور گایلورد نلسون بنیان گذار روز زمین بود.

در نهایت ، رد از کیوتو کنار گذاشته شد ، اگرچه احزاب توافق کننده می توانستند برای جبران تولید کربن به پروژه های احیای جنگل (یا پروژهای جنگلکاری در مکانهای که جنگل وجود نداشت) در کشورهای در حال توسعه کمک مالی کنند. با این حال ، به علت مشکلات فنی ، تعدادی کمی از این پروژه ها عملی شد. بدلیل فقدان مشوق های معنی دار برای حفاظت و احیای جنگل ها، توسعه باعث از میان رفتن بسیاری از این اکوسیستم سبز و با شکوه شد، از جمله میلیون ها هکتار از جنگل های اصلی که دارای متنوعترین ذخیره بایولوژیکی، متراکم ترین منبع کربن و بسیار دشوار برای جایگزینی میباشند. در هیچ کجا خرابی مشهود تر از برزیل و اندونزی نبود ، دو کشوری که بیشترین پوشش گسترده از جنگل های گرمسیری را دارا هستند. بین سال های 1997 و 2004 ، نرخ جنگل زدایی در برزیل را به طرز چشمگیری افزایش یافت و در اوج خود به 10600 مایل مربع، مساحتی به اندازه ماساچوست رسید. در اندونزی ، سقوط رژیم سوهارتو در سال 1998 شروعی بود بر یک دوره هرج و مرج که منجر به انهدام بی سابقه جنگل ها شد. چوب بران و توسعه دهندگان مزارع روغن نخل مناطق وسیعی را جنگلزادی کرده و سوزاندند و خسارت وارده همراه با یکی از قویترین حوادث الینو در تاریخ، افزایش یافت. هنگامی که منطقه از دود پاک شد ، تنها در جزیره بورنئو اندونزی بیش از25000 کیلومتر مربع از جنگل درآتش سوخته بود و دو میلیارد تن کربن در جو رها شده بود. از زمانی که پروژه توسط پروتوکول کیوتو رد شد، برزیل و اندونزی بیش از 160000 کیلومتر مربع از جنگلهایشان را که تقریبا به اندازه ایالت کالیفرنیا است را از دست داده اند در نتیجه میلیاردها تن کربن وارد جو شده است. در واقع ، به علت جنگل زدایی، این دو کشور که انتشار نسبتا متوسط صنعتی دارند، بعد از ایالات متحده و چین به عنوان منتشر کنندگان برتر گازهای گلخانه ای در دنیا قرار گرفته اند.

در مواجهه با این خرابی ها ، دانشمندان و گروه های محیط زیست شروع به کار برای حل اختلافات فنی ، سیاسی و ایدئولوژیک که مانع از استفاده گسترده از رد میشود کرده اند. در سال 2005 ، شش محقق پیشرو برزیلی و آمریکایی مقاله ای با عنوان ” جنگلزدایی در مناطق گرمسیری و پروتکل کیوتو” را در مجله تغییرات اقلیمی چاپ کردند و به این نتیجه رسیده بودند که محدود کردن گرم شدن کره زمین بدون حفاظت از جنگل ها غیر ممکن خواهد بود. نویسندگان راه حل های را برای مشکلات فنی رد پیشنهاد کردند. بیشترین انتقادات آنها این بود که کشورهای شرکت کننده در طرح های رد متعهد به کاهش قطع درختان جنگلی در سطح ملی هستند و نه در سطح پروژه بنابراین بیشتر نگرانیها در مورد هدر رفتگیها است .

در همین حال ، دستورالعمل های جدید در حال ظهور بودند ، در میان آنها استانداردهای آب و هوا ، جامعه ، و تنوع زیستی و استانداردهای داوطلبانه کربن که خارج از قانون بود و برای اطمینان از اجرای پروژه های رد و کاهش مقدار کربن وعده داده شده وضع شده بود. همزمان ابزارهایی نظارتی بر قطع درختان جنگلی ، مانند جی پی اس و نقشه برداری کامپیوتری ارزان تر وراحت تر از قبل در دسترس بود. فن آوری های جدید فرا گیر شدند، در میان آنها نرم افزارهایی برای تجزیه و تحلیل داده های ماهواره ای با وضوح بالا ، که می توانست شکاف های کوچک در سایه بان جنگلهای انبوه و مناطقی که حتی تعداد اندکی از درختان توسط چوب بران قطع شده بود را با دقت نشان دهد. به طور مشابه لیدار ، مبتنی بر فن آوری سنجش از راه دور اپتیک و لیزر ، که می توانست به لایه های انبوه و متراکم از شاخ و برگ نفوذ کند و به محققان اجازه می داد تا نقشه های سه بعدی را تهیه کنند. علاوه بر آسانترشدن نظارت بر جنگلزدایی ، این تحولات باعث ساده شدن روند برآورد کربن ذخیره شد در جنگل ها شد ، چیزی که قبلا لازم به رفتن با پای پیاده به اعماق جنگل و اندازه گیری قطر تنه درخت و عمق بستر برگ داشت.

یکی دیگر از توسعهای بسیار مهم ظهور بلوک مذاکره ، به رهبری پاپوآ گینه نو بود. در آن زمان ، مردم این جزیره کوچک برای توقف قطع درختان جنگل های استوایی تحت فشار جامعه بین المللی بودند، اما رهبران آن می ترسیدند که توقف چوب بران ضربه سنگینی به اقتصاد شکننده آنها بزند. این معضل توجه کوین کنراد دانشجوی رشته مدیریت دانشگاه کلمبیا که در جنگل پرباران پاپوآ گینه بزرگ شده بود را به خود جلب کرد. او تصمیم میگیرد سازمانی را برای پیش بردن مکانیسمی که در آن کشورهای در حال توسعه با کمکهای مالی تشویق به حفظ جنگل های خود شوند را تشکیل دهد. این سازمان ائتلاف ملل جنگل های انبوه نامیده شد و شامل بیشتر از دوازده کشور استوایی بود که در میان آنها کاستاریکا ، کشوری که توسط جامعه بین المللی برای دگرگونی خود از حد بالای جنگلزدایی به مدلی برای حفاظت تحسین میشد، قرار داشت.

ائتلاف اولین نشست عمومی خود را در ماه دسامبر سال 2005 در کنوانسیون تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد در مونترال برگزار کرد، جایی که کنراد پیشنهاد خود را برای وارد کردن رد در پیمان بعد از کیوتو ارائه کرد که به عنوان ابزاری برای تشویق کشورهای فقیر برای مشارکت در مبارزه جهانی علیه تغییر آب و هوا باشد. پیش از این ، کشورهای در حال توسعه تعهدات به اهداف برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای را رد کرده بودند چرا که باعث کندی رشد اقصاد آنها میشد و این به عنوان یک نقطه کلیدی در مذاکرات گذشته بود. به گفته کنراد ، در ابتدا پیشنهاد با مخالف ایالات متحده روبرو شد که بیم داشت که اگر کشورهای در حال توسعه به کاهش معنی دار و قوی در کاهش انتشار گازها متعهد شوند، آمریکا دیگر قادر نبود که عدم مشارکت آنها به عنوان بهانه ای برای اقدام نکردن استفاده کند. اما سرانجام ایالات متحده صرفنظر کرد و در کمال شگفتی بسیاری از ناظران ، احزاب توافق کردند که مطالعه با طرح پیشنهادی ، اولین گام در جهت گنجاندن آن در معاهده بعدی آب و هوا را بردارند.

دو سال بعد در بالی ، نمایندگانی از بیش از 180 کشور تصمیم به برگزاری کنفرانس آب و هوای دیگری برای آماده کردن نقشه راهی برای مذاکرات بعد از پیمان کیوتو گرفتند. هنگامی که ، پس از دوازده روز احزاب بالاخره به توافق رسیدند ، ایالات متحده شروع به تلاش برای جلوگیری از تصویب آن کرد. کنراد آنها را چالش گرفت : “ما ازشما تقاضای رهبری کردیم ، اما اگر به دلایلی مایل نیست، آنرا به بقیه واگذار کنید. مانع این راه نشوید . ” دقایقی بعد هیئت نمایندگی ایالات متحده تسلیم شد و راه را برای طرح اقدام بالی هموار کرد، طرحی که نقش حیاتی جنگل های استوایی در تنظیم آب و هوا را به رسمیت میشناسد و رد را به عنوان یک مولفه قوی در رژیم بعد از کیوتو در نظر میگرفت. بلافاصله پس از آن جلسه ، کمکهای مالی برای برنامه های داوطلبانه رد شروع شد. نروژ برنامه های پیشقدمی بین المللی آب و هوا خود را حفاظت از جنگل ها مطرح کرد ، طرحی که 500 میلیون دلار در هر سال به حفاظت از جنگلهای انبوه اختصاص میداد ، در حالی که بانک جهانی اعلام کرد مبلغ 385 میلیون تسهیلات مشارکتی کربن جنگل (FCPF) در شروع برای کمک به کشورهای در حال توسعه در کمک به توسعه ابزارها و تخصصهایی که در بخش مدیریت پروژه های رد مورد نیاز است، اختصاص داده است.

اخیرا ، انگلیس و نروژ 160 میلیون دلار برای حفاظت از جنگلهای کنگو در مرکز آفریقا اختصاص داده اند. پرنس چارلز انگلستان ، در راه تلاش برای حفظ جنگلهای انبوه با تشکیل پروژه جنگلهای انبوه پرنس سعی در جلب حمایت تاجران و سیاستمداران برای برنامه های حفاظتی دارد. تلاش های او با دیدار تاریخی میان سران کشورها پیش از اجلاس G20 در ماه آوریل 2009 برای بحث در مورد حفاظت از جنگل انبوه به اوج خود رسید. کشورهای در حال توسعه نیز از این برنامه استقبال کردند، از جمله برزیل که در سال 2008 اعلام کرد که یک صندوق 21 میلیارد دلاری به منظور کاهش70 درصدی جنگل زدایی در آمازون ظرف مدت ده سال است تشکیل داده است. انتظار می رود با انجام این پروژه، انتشار کربن کشور توسط برزیل، 4.8 میلیارد تن تا سال 2017 کاهش یابد. (برای اطلاعات بیشتر به Marcelo Leite ، “معضل برزیل” مراجعه کنید.)

در همین حال با وارد شدن رد در لایحه تجارت، شرکت های تجارتی ایالات متحده به طور خاص میتوانند با سرمایه گذاری در پروژه های حفاظت از جنگل ها، تولید شش بیلیون تن دی اکسید کربن را تا سال 2015 جبران کنند .
این تحولات بخشی از موج حمایت از پروژه های رد بود که حتی به گروه های زیست محیطی که با تردید به پروژه نگاه میکردند از قبیل صندوق جهانی حیات وحش و باشگاه سیرا بسط پیدا کرد و حرکت رو به رشد برای وارد شدن آن به معاهده بعد از پیمان کیوتو، با نهایی شدن جزئیات آن درنشست کپنهاگ در دسامبر به مرحله نهایی خواهد رسید. استوارت ایزنستات که گروه ایالات متحده را در کیوتو رهبری می کرد، نگرشی کامل از محیط زیست شناسان و بسیاری از دیپلمات ها قبل از کنگره سال گذشته ارائه کرد و گفت که ادامه دادن به در نظر نگرفتن جنگل های استوایی در تلاش جهانی برای مقابله با تغییرات اقلیمی هیچ توجیه علمی، سیاسی و اقتصادی ندارد.

علارغم تمام این شور و اشتیاقها هنوز بحث و جدل بر سر پروژه های رد ادامه دارد. منتقدان ، از جمله بعضی از کشورهای اروپایی ، استدلال می کنند که حتی با وجود فن آوری های جدید نظارت بسیار دشوار خواهد بود. برخی از گروه های حفظ محیط زیست عقیده دارند که اجازه جبران انتشار گازها با سرمایه گذاری در پروژه های جنگلداری باعث عدم پیشرفت تکنولوژی در کاهش تولید کربن میشود و این به معنای کاهش معنی دار تولید کربن نیست (موضوعی که هواداران می گویند می توان با تنظیم کلاهکهایی از انتشار زیاد کربن اجتناب کرد).

همچنین اختلافات عمیقی بر سر چگونگی تأمین مالی پروژه های رد وجود دارد . برخی از کشورها ، که مهمترین آنها برزیل است ، استدلال می کنند که به جای یکپارچه کردن طرح های حفظ جنگل در بازارهای بین المللی کربن ، کشورهای ثروتمند باید با کمک مالی به پروژه های تحت کنترل کشورهای در حال توسعه که جنگل زدایی را در کشور خود محدود می کنند، پاداش بدهند. دلایل آنها تا حدی به نگرانی های حاکمیت مربوط میشود برای نمونه برزیل علاقه ای به نظارت ناظران بین المللی بر جنگلهایش و یا برنامه های مدیریت و استفاده از زمینها ندارد و همچنین ترس از اینکه اجازه ورود جنگلها به بازار کربن باعث شود که این کشورها هیچ سودی از کاهش تولید گازها در کشور خود نبرند. ویلیام بوید استاد حقوق در دانشگاه کلرادو که بطور گسترده در سیاستگذاری پروژه های رد کار کرده است میگوید: “تا زمانیکه کشورهای صنعتی به ساخت نیروگاههای استفاده کننده از سوخت ذغال سنگ ادامه میدهند، برزیل علاقه ای به فروش ارزان اعتبارات کربن حاصل از حفاظت از جنگلهای آمازون به آنها ندارند. اما بعضی از طرفداران رد معتقند که سیستم مبتنی بر کمکها، وابسته به تغییرات سیاسی در کشورهای کمک کننده بوده و پول مورد نیاز برای کاهش جنگلزدایی در مقیاس و سرعت لازم برای رسیدن به اهداف کاهش انتشار گازها نیست.

مشکل دیگر چگونگی سنجیده شدن پیشرفت یک ملت در مهار جنگلزدایی است. ساده ترین روش مقایسه وضعیت فعلی یا آینده جنگل زدایی با وضعیت آن در گذشته است. اما این روش به نفع کشورهایی با سابقه بد در حفاظت از جنگلها است ، موضوعی که کشورهای مانند کاستاریکا که درد و رنج زیادی را در حفظ جنگل ها متحمل شده اند، عمیقا ناعادلانه میدانند. این ایده مورد قبول سوروی ها نیز نمیباشد ، چراکه آنها جنگلهای خود را بکر نگه داشته اند و ترس از شکست در پروژه رد خود دارند. برای حل این مسئله ، برخی از وکلای جنگل انبوه ، از جمله کوین کنراد پیشنهاد دادن اعتبار برای اقدامات اولیه را داده اند. کنراد توضیح می دهد که اگر ما انگیزه مناسب برای کشورهایی که تاکنون جنگل های خود را حفظ کرده اند فراهم نکنیم، این جنگلها از دست خواهند رفت. اما ایده دادن اعتبار برای موفقیت های گذشته باعث نگرانی کسانی میشود که علاقه مند به یکپارچگی بازارهای کربن هستند. به طور مشابه ، برای موفقیت رد ، حداقل قسمتی از کمکها باید به شرکتهای درگیر در جنگلزدایی مانند شرکتهای تجاری داده شود. در غیر این صورت ، هیچ انگیزه ای برای آنها برای جلوگیری از تخریب جنگل ها وجود دارد. اما این ایده مورد پسند بسیاری از محیط زیست شناسان نیست.

این پرسش نیز وجود دارد که رد چگونه میتواند به رفاه مردم بومی کمک کند. به رغم زندگی در سرزمین های جنگلی طی نسلها ، بسیاری از این جوامع هنوز فاقد مالکیت رسمی و یا حتی حق استفاده از زمین و منابع میباشند. وکلای رد ترس از این دارند که با افزایش ارزش جنگلها توسط پروژه های رد حق بیشتری از افراد بومی پایمال شود. گروه های جهانی مانند ائتلاف جهانی جنگل و جنبش جهانی جنگل انبوه سناریوی کابوس مانند را که در آن مردم بومی مجبور به ترک سرزمینهایشان میشود را پیش بینی کرده اند. جیهان گرون از شبکه بومی محیط زیست میگوید پروژه های رد به مردم بومی جنگل هیچ کمکی نمی کند. “در حقیقت آنها با سلب کردن حق دسترسی به سرزمینهای بومی و گیاهان دارویی باعث صدمه به این جوامع میشوند.

هواداران رد معتقدند با طراحی مکانیسمی میتوان با استفاده از کمکهای مالی به این جوامع کمک کرد که میتواند شامل ارائه بودجه برای ارائه خدمات درمانی و آموزش و پرورش و همچنین با تمرکز و توجه تازه به حق آنان بر سرزمینشان باشد. جان آ متخصص رد که با گروه جنگل گرمسیری همکاری میکند، می گوید: “برای چند دهه ، سرمایه داران ، سوسیالیست ها ، شرکت های خصوصی ، دولت ها و اپراتورها ی محلی، بدون کمترین توجه به این واقعیت که آنها باعث عاری شدن زمین از درختان میشوند به جنگلزدایی ادامه دادند”. رد توجه دقیقتری به این مسائل خواهد کرد. من فکر می کنم که یک سیستم مشوقی از طرف سازمان ملل متحد برای حفظ جنگلها و صدای قوی ناظران، منجر به نتایج مثبت بیشتری میشود.

مطمئنا ، برخی از پروژه های داوطلبانه رد برای ساکنان جنگل مفید بوده است. در میان آنها پروژه توسعه پایدار جوما است که شامل 1.4 میلیون هکتار از جنگل انبوه در ایالت آمازوناس برزیل میشود، منطقه ای که تا چند سال پیش به صورت غیر قانونی جنگلزدایی میشد. شرکتها ودولت های خارجی می تواند اعتبارات را در بازار داوطلبانه کربن خریداری کنند و درآمد حاصل از آن به 6000 خانواده جوما در حفظ اکوسیستم غنی و جنگل هایشان کمک خواهد کرد. به هر خانواده دستمزد ماهیانه داده می شود وپانلهای خورشیدی برای استفاده از انرژی خورشیدی ، کامپیوتر و پول برای خدمات اجتماعی مانند مدرسه و درمانگاه برای روستا فراهم شده است. مانیتورینگ توسط ماهواره انجام می شود. اگر جنگل ها آسیب دیده یا نابود شده باشند، خانواده صاحب زمین از برنامه خارج میشود و به روستا اخطار داده میشود. پروژه هنوز در مراحل اولیه است ، اما اگر موفق بشود، میتوانند از انتشار 190 میلیون تن کربن از حال حاضر تا سال 2050 جلوگیری کند.

تا حدودی اثر رد بر ساکنان جنگل ها بستگی به چگونگی ساختار سیاست ها دارد. برخی از احزاب در مذاکرات آب و هوای سازمان ملل، پیشنهاد طرحی را برای حمایت از مردم بومی در برنامه های رد در پیمان بعد از کیوتو مطرح کردند. اما ایالات متحده ، کانادا ، استرالیا و زلاند نو با این طرح مخالفت کردند که باعث خشم بقیه شد. گروه های بومی با پلاکاردهای ” نفی رد بدون داشتن حق” در مقابل کنفرانس آب و هوای سازمان ملل حاضر شدند.

با موانع بی شمار ، آیا طراحان رد قادر به توسعه یک چارچوب قابل اجرا خواهند بود؟ بسیاری از افراد درگیر در بحث ها اینگونه فکر میکنند. جانز تریسی از مرکز تحیقاتی وودزهل میگوید : “من فکر می کنم احتمال بسیار قوی است که با گرفتن موافقت ها رد بخشی از کنفرانس آب و هوای کپنهاگ باشد. تمام سهامداران که در روند رد در سال های اخیر تلاش کرده اند شامل دولت ها ، سازمان های غیر دولتی ، بخش خصوصی و مردمان بومی کارهای زیادی انجام داده و پیشرفت های بسیاری درمسایل و چالش حاصل شده است. من فکر می کنم در بسیاری جوانب مذاکرات رد در مراحل پیشرفته تری نسبت به بسیاری از خطوط دیگر مذاکره برای نشست کپنهاگ وجود دارد. ”



این نیست که گفته شود که طرفین مذاکره ، و گروه های مدنی جامعه از چالش های بی اطلاع هستند. حتی قوی ترین حامیان اعتراف میکنند که تلاش برای تحقق تمام امیدهای سرمایه گذاری شده در سیاست ها و اجتناب از بروز اشتباهات غیر ممکن است. اما آنها همچنان به پشتیبانی خود ادامه میدهند. استفان شوارتزمن از صندوق دفاع از محیط زیست می گوید: توقعات بسیاری از رد وجود دارد مانند بهبود نظارت، اشاعه توسعه پایدار و جلوگیری از تغییرات اقلیمی، اما پتانسیلهای زیادی وجود دارد که ارزش مذاکره دارد. دلیل این است که رد تنها مکانیسم موجود است که وعده ارزشمندتر ساختن حفظ جنگل ها از نابودی آنها میدهد و تنها با انجام این کار بزرگ است که می توان به جلوگیری از رشد جنگلزدایی امیدوار بود. در سخن دیگر ، با وجود کمبودها ، رد ممکن است تنها و بهترین امید ما برای حفظ جنگل های استوایی که برای سلامت آینده سیاره ما ضروری هستند، باشد.